اینا حرفای من نیست

من فقط بهشون وزن دادم که شنیده شه

برگرفته از یه نامه

از یه غرور، یه غرور آآ

نامه ای به فرزند

بنام خدا عزیزم سلام

یکمی بی حالو مریضم الان

خیلی واست نوشتم دریغ از جواب

حس میکنم که این روزا غریبه ام برات

اینجا هرکی توی حسش غرقه

این دیوارا انگاری طلسمش کرده

خونه ی سالمندان، خودت فکر کن

این کلمه حتی خود اسمش تلخه

میگن زندگی یعنی نفس کشیدن

باید تا آخر عمر تو این قفس بشینم

این یعنی رسیدن به آخرای عمرم

روزی که منو آوردی اینجا مردم

بعضی وقتا اینجا قدم میزنم

آلبوم جوونی هامو ورق میزنم

تنها یادگاری که میتونم بگیرم تو دستام

قطره های اشکا چکیدن رو عکسا

اینم بگم اینجا هوامونو دارن

سر وقتش غذاو دوامونو دادن.

ولی این منو سرخوش میکرد

که فرزند خودم منو تروخشک میکرد

یجورایی این یه تعهده

وگرنه احتیاجی ندارم به ترحُمت

گفتم میخوای برم تو انکار نکردی

حتی واسه موندن من اصرار نکردی

ممنونم واسه ی موافقتت